فراز جبلی-یکی از تشکل هایی که در انتخابات اتاق بازرگانی تهران تأثیرگذار خواهد بود خانه صنعت، معدن و تجارت تهران است. محمدرضا مرتضوی رئیس این تشکل در دوره قبل کاندید هیأت نمایندگان تهران نشد و از طریق نمایندگی تشکل به اتاق بازرگانی ایران راه یافت؛با این وجود به خاطر نفوذ وی در خانه صنعت و همچنین اعتبار زیاد وی در میان تشکل های صنایع غذایی، ائتلاف وی با هر گروهی می تواند باعث سنگین شدن وزن آن گروه شود. در همین راستا با وی به گفت و گو نشستیم.
آیا در این دوره شما خودتان کاندید می شوید؟
من خود کاندیدا نیستم ولی چون طیف هایی از جنس صنعت، معدن و تولید را نمایندگی می کنم مطمئنا به برنامه همه گروه ها توجه می کنم و سعی خواهیم کرد به ایده آل های خودمان رای دهیم. در واقع ما به افرادی رای می دهیم که مسئله تولید را در اهداف خود قرار داده باشند و دنبال منافع ملی باشند. در کنار این موضوع ما به پیشینه افراد هم توجه می کنیم که افرادی انتخاب شوند که بتوانند مجری ایده های خوبی که مطرح می کنند باشند.
چرا خانه صنعت لیستی مجزا ارائه نمی دهد؟
برای خانه صنعت بیشتر یک رویه در اقتصاد کشور مهم است. این تشکل ائتلاف گسترده ای دارد و تشکل های صنفی تولیدی زیادی عضو خانه صنعت هستند. این حرکت نه در چارچوب منافع شخصی بلکه به صورت ملی خواهد بود و کاندید نبودن من کمک خواهد کرد که ائتلاف گسترده ای با تمام افراد ایجاد شود. متأسفانه امروز بسیاری از روی احساسات جناحی تصمیم می گیرند و به خاطر این که فلان شخص در گروهی است وی را کنار می گذارند. برای ما فرقی ندارد که به کدام جناح ارتباط دارد بلکه مهم کارنامه خود فرد است. در حال حاضر در گروه های مختلف افراد برجسته بسیاری وجود دارند. مهم این است که ما به افرادی هم دل، مومن و معتقد به بخش خصوصی رای دهیم. مثلا واقعا نمی توان محسن خلیلی عراقی را در یک طیف فکری خاص گنجاند. در همه طیف ها افراد بزرگ وجود دارند.
افراد ممکن است از نظر تفکرات سیاسی با یکدیگر تفاهم نداشته باشند ولی در اقتصاد تأثیرگذار هستند. اسم این نهاد پارلمان است پس باید افراد با دیدگاه ها و نظرات مختلف در آن حضور داشته باشند و همدیگر را تحمل کنند. ما به دنبال حضور همه افراد در اتاق هستیم. همین افراد با دیدگاه های متفاوت در خصوص مسائل ملی دیدگاه های نزدیک به یکدیگر دارند پس می توان از آنها استفاده کرد. واقعیت این است که جامعه ما امروز با ویروسی خطرناک رو به رو است و لجام گسیختگی اقتصاد باعث ایجاد فضای رانتی شده است. حتی در لیبرال ترین کشورها که مجازات قتل یا تجاوز چند سال زندان است برای مسائل رانت و فساد مالی مجازات حبس ابد در نظر گرفته می شود. اصل 44 را که قرار بود طرحی مثبت باشد ارباب قدرت به سود تفسیر کردند و فرصت های رانتی ایجاد شد. اتاق باید مقابل ارباب قدرت باستد چرا که این قدرت فاسد کننده است.
با این وجود همین اتاق بازرگانی در انتخابات اخیر نایب رئیسی بین یک فرد دولتی و بخش خصوصی تصمیم به انتخاب یک نایب رئیس دولتی داد. این موضوع تناقضی ندارد؟
وقتی 80 درصد اقتصاد در دست دولت است یک نماینده دولت در بین 7 عضو هیأت رئیسه خیلی مسئله عجیبی نیست. ما باید واقع بینانه با مسائل برخورد کنیم. همین افرادی که برای دولت کار می کنند افرادی ملی هستند. مثلا آقای خسروتاج از دولت به اتاق بازرگانی آمد اما به نظر من کاملا تحت تأثیر بخش خصوصی قرار گرفته است. این روند برای تمام افراد اتفاق می افتد مگر آن که دچار دگماتیسم شده باشند. آقای خوانساری، راسخ و نهاوندیان هم همگی در دولت بودند. همه این افراد امروز نمایندگان بخش خصوصی هستند و دیدگاه ملی داشته اند و دارند. آقای کرباسیان هم به نظر من دیدگاهی نزدیک به بخش خصوصی دارد و در هیأـ رئیسه می تواند کمک کند. به ویژه آن که گمرک دروازه آخر ارتباط با خارج است و نیاز است صدای ما در آنجا منعکس شود.
آیا قبول ندارید که اتاق بازرگانی به نیمکت ذخیره دولتی ها تبدیل شده و هر دوره که فردی در دولت نیست به اتاق می آید؟
نه اکثر افرادی که از دولت آمدند کارنامه خوبی داشند.
برای مثال آقای اسلامیان از هیأت رئیسه اتاق ایران به مدیرعاملی یک نهاد عمومی غیردولتی رسید. این موضوع مثبت است یا منفی؟
من این موضوع را اصلا بد نمی دانم. در جاهایی که می توانیم کمک کنیم باید همکاری کنیم. موضوع این است که افراد اعتقاداتشان را حفظ کنند. مثلا نعمت زاده در دوران احمدی نژاد هم سمت داشت ولی با جریان همراه نشد که به حذف وی انجامید و این دولت دوباره وزیر شد. این فرد اگر بخواهد بعد از وزارت به یک تشکل مثل تشکل های پتروشیمی بیاید مطمئنا بخش خصوصی استقبال می کند. نباید از این که هر فرد با چه کسی راه رفته است بترسیم. مسئله این است که در ابتدای انقلاب تمام این افراد با یکدیگر بودند و به ناچار به خاطر نبودن مدیران برخی بدون تمایل مجبور شدند کت و شلوار مدیریت دولتی به تن کنند ولی همه از یکجا آمده اند و این که اکنون با یکدیگر تلفیق می شویم اصلا عجیب نیست. فارغ از تمام این حرف ها کرباسیان واقعا یک فرد دولتی نیست بلکه ایده های مستقل درباره گمرک یا بخش خصوصی دارد.
کد خبر:
83326
تاریخ انتشار: 23 مهر 1393 - 12:03
فراز جبلی-یکی از تشکل هایی که در انتخابات اتاق بازرگانی تهران تأثیرگذار خواهد بود خانه صنعت، معدن و تجارت تهران است. محمدرضا مرتضوی رئیس این تشکل در دوره قبل کاندید هیأت نمایندگان تهران نشد و از طریق نمایندگی تشکل به اتاق بازرگانی ایران راه یافت؛با این وجود به خاطر نفوذ وی در خانه صنعت و همچنین اعتبار زیاد وی در میان تشکل های صنایع غذایی، ائتلاف وی با هر گروهی می تواند باعث سنگین شدن وزن آن گروه شود. در همین راستا با وی به گفت و گو نشستیم.
آیا در این دوره شما خودتان کاندید می شوید؟
من خود کاندیدا نیستم ولی چون طیف هایی از جنس صنعت، معدن و تولید را نمایندگی می کنم مطمئنا به برنامه همه گروه ها توجه می کنم و سعی خواهیم کرد به ایده آل های خودمان رای دهیم. در واقع ما به افرادی رای می دهیم که مسئله تولید را در اهداف خود قرار داده باشند و دنبال منافع ملی باشند. در کنار این موضوع ما به پیشینه افراد هم توجه می کنیم که افرادی انتخاب شوند که بتوانند مجری ایده های خوبی که مطرح می کنند باشند.
چرا خانه صنعت لیستی مجزا ارائه نمی دهد؟
برای خانه صنعت بیشتر یک رویه در اقتصاد کشور مهم است. این تشکل ائتلاف گسترده ای دارد و تشکل های صنفی تولیدی زیادی عضو خانه صنعت هستند. این حرکت نه در چارچوب منافع شخصی بلکه به صورت ملی خواهد بود و کاندید نبودن من کمک خواهد کرد که ائتلاف گسترده ای با تمام افراد ایجاد شود. متأسفانه امروز بسیاری از روی احساسات جناحی تصمیم می گیرند و به خاطر این که فلان شخص در گروهی است وی را کنار می گذارند. برای ما فرقی ندارد که به کدام جناح ارتباط دارد بلکه مهم کارنامه خود فرد است. در حال حاضر در گروه های مختلف افراد برجسته بسیاری وجود دارند. مهم این است که ما به افرادی هم دل، مومن و معتقد به بخش خصوصی رای دهیم. مثلا واقعا نمی توان محسن خلیلی عراقی را در یک طیف فکری خاص گنجاند. در همه طیف ها افراد بزرگ وجود دارند.
افراد ممکن است از نظر تفکرات سیاسی با یکدیگر تفاهم نداشته باشند ولی در اقتصاد تأثیرگذار هستند. اسم این نهاد پارلمان است پس باید افراد با دیدگاه ها و نظرات مختلف در آن حضور داشته باشند و همدیگر را تحمل کنند. ما به دنبال حضور همه افراد در اتاق هستیم. همین افراد با دیدگاه های متفاوت در خصوص مسائل ملی دیدگاه های نزدیک به یکدیگر دارند پس می توان از آنها استفاده کرد. واقعیت این است که جامعه ما امروز با ویروسی خطرناک رو به رو است و لجام گسیختگی اقتصاد باعث ایجاد فضای رانتی شده است. حتی در لیبرال ترین کشورها که مجازات قتل یا تجاوز چند سال زندان است برای مسائل رانت و فساد مالی مجازات حبس ابد در نظر گرفته می شود. اصل 44 را که قرار بود طرحی مثبت باشد ارباب قدرت به سود تفسیر کردند و فرصت های رانتی ایجاد شد. اتاق باید مقابل ارباب قدرت باستد چرا که این قدرت فاسد کننده است.
با این وجود همین اتاق بازرگانی در انتخابات اخیر نایب رئیسی بین یک فرد دولتی و بخش خصوصی تصمیم به انتخاب یک نایب رئیس دولتی داد. این موضوع تناقضی ندارد؟
وقتی 80 درصد اقتصاد در دست دولت است یک نماینده دولت در بین 7 عضو هیأت رئیسه خیلی مسئله عجیبی نیست. ما باید واقع بینانه با مسائل برخورد کنیم. همین افرادی که برای دولت کار می کنند افرادی ملی هستند. مثلا آقای خسروتاج از دولت به اتاق بازرگانی آمد اما به نظر من کاملا تحت تأثیر بخش خصوصی قرار گرفته است. این روند برای تمام افراد اتفاق می افتد مگر آن که دچار دگماتیسم شده باشند. آقای خوانساری، راسخ و نهاوندیان هم همگی در دولت بودند. همه این افراد امروز نمایندگان بخش خصوصی هستند و دیدگاه ملی داشته اند و دارند. آقای کرباسیان هم به نظر من دیدگاهی نزدیک به بخش خصوصی دارد و در هیأـ رئیسه می تواند کمک کند. به ویژه آن که گمرک دروازه آخر ارتباط با خارج است و نیاز است صدای ما در آنجا منعکس شود.
آیا قبول ندارید که اتاق بازرگانی به نیمکت ذخیره دولتی ها تبدیل شده و هر دوره که فردی در دولت نیست به اتاق می آید؟
نه اکثر افرادی که از دولت آمدند کارنامه خوبی داشند.
برای مثال آقای اسلامیان از هیأت رئیسه اتاق ایران به مدیرعاملی یک نهاد عمومی غیردولتی رسید. این موضوع مثبت است یا منفی؟
من این موضوع را اصلا بد نمی دانم. در جاهایی که می توانیم کمک کنیم باید همکاری کنیم. موضوع این است که افراد اعتقاداتشان را حفظ کنند. مثلا نعمت زاده در دوران احمدی نژاد هم سمت داشت ولی با جریان همراه نشد که به حذف وی انجامید و این دولت دوباره وزیر شد. این فرد اگر بخواهد بعد از وزارت به یک تشکل مثل تشکل های پتروشیمی بیاید مطمئنا بخش خصوصی استقبال می کند. نباید از این که هر فرد با چه کسی راه رفته است بترسیم. مسئله این است که در ابتدای انقلاب تمام این افراد با یکدیگر بودند و به ناچار به خاطر نبودن مدیران برخی بدون تمایل مجبور شدند کت و شلوار مدیریت دولتی به تن کنند ولی همه از یکجا آمده اند و این که اکنون با یکدیگر تلفیق می شویم اصلا عجیب نیست. فارغ از تمام این حرف ها کرباسیان واقعا یک فرد دولتی نیست بلکه ایده های مستقل درباره گمرک یا بخش خصوصی دارد.
