به گزارش اتاق خبر، به نقل از مهر، اسماعیل کهرم، کارشناس حوزه آب درباره طرح انتقال آب خزر به فلات مرکزی ایران گفت: این موضوع را باید از سه جنبه اقتصادی، زیست محیطی و سیاسی بررسی کرد. این طرح از جنبه اقتصادی توجیهی ندارد، چرا که هزینه چنین اقدامی علاوه بر احداث خط لوله و ایستگاه های تقویت فشار شامل احداث آب شیرین کن ها نیز می شود که تجهیزات آن به دلیل تحریم های اقتصادی بی شک با دشواری و هزینه بالا وارد می شود، در نتیجه چنین روندی در تولید آب آشامیدنی برای شرب یا حتی صنعت، بی شک هزینه های تولید را بالا برده و آب گرانی به مقصد خواهد رسید که در چنین شرایطی یا مردم باید هزینه آن را بپردازند که بی شک با اعتراض مردمی رو به رو خواهد شد یا دولت باید سهم یارانه ای به آن اختصاص دهد که در این صورت هزینه های دولت شدیدا افزایش می یابد.
وی ادامه داد: طبق این طرح قرار است ۱۵۰ میلیون مترمکعب آب به بخش صنعت و ۲۰۰ میلیون مترمکعب آب به بخش شرب اختصاص دهند که هزینه تولید آب شرب آن چند برابر هزینه تولید آب تهران شده و بی شک مردم قادر به پرداخت آن نیستند.
این کارشناس آب منظر زیست محیطی طرح انتقال آب دریای خزر به فلات مرکزی را نیز مورد نقد دانست و ادامه داد: برای اجرای این طرح ۱۰۰ تا ۷۰۰ هکتار جنگل های هیرکانی که قدمتی بین ۳ تا ۳.۵ میلیون سال دارد را باید از بین ببرند که بی شک ضمن نابود کردن چنین ثروت ارزشمندی، آسیبی جدی به محیط زیست منطقه وارد می شود.
به گفته کهرم نکته دیگری که در مباحث زیست محیطی این طرح باید به آن توجه ویژه داشت، سرنوشت نمک جدا شده از آب دریا است. آب شیرین کن ها نمک آب دریا را جدا کرده و آن را مجدد به آب دریا باز می گردانند. تداوم چنین روندی با توجه به اینکه روند شیرین سازی آب دریا و ورود مقادیر نمک به آب دریا ادامه دارد می تواند به اکوسیستم ماهی هایی از جمله ماهی سفید، آزاد، ازونرون و.. که ماهی های استخوانی هستند آسیب جدی وارد کرده و حتی موجب مرگ آنها شود.
وی اظهار داشت: در صورت آسیب به ماهی های این منطقه، صیادی در این بخش و فعالیت های شیلات نیز مختل می شود. از سویی دیگر در صورت شور شدن بیش از حد آب در این منطقه بی شک سایر همسایگانی که در دریای خزر با ایران مشترک هستند اقدام به شکایت خواهند کرد.
این کارشناس آب با تاکید بر اینکه به نظر می رسد این طرح با هدف حمایت از یک سری منافع خاص تدوین شده باشد، تصریح کرد: این طرح در حال حاضر که دولت تدبیر و امید بر سر کار است می تواند توجیه سیاسی داشته باشد. چنانچه در گذشته نیز شاهد طرح انتقال آب به یزد و کرمان بودیم که به نظر می رسد چنین تصمیمات دور از نظر کارشناسی بیشتر تابع نگاه سیاسی باشد. اما به طور کلی نمی توان و نباید صنایع آب بر را در مناطق کم آب احداث کرد آن هم در شرایطی که هنوز ۳۶۰۰ روستا توسط تانکر آبرسانی می شوند.
انتهای پیام/
