به گزارش اتاق خبر، به نقل از مهر، بر اساس آنچه که در قانون بیمه بیکاری آمده است، «بیکار» به فرد بیمه شده‌ای اطلاق می شود که بدون میل و اراده خود بیکار شده و آماده به کار باشد.
همچنین براساس این قانون، چنانچه بیمه شده‌ای به علت تغییرات ساختاراقتصادی کارگاه مربوطه بیکارموقت شناخته شود و همچنین بیمه شدگانی که به علت حوادث غیرمترقبه مانند سیل، زلزله، جنگ و آتش سوزی بیکار شوند، مشمول دریافت مقرری بیمه بیکاری می شوند.
اما در سال ۷۹ سازمان تامین اجتماعی با صدور دستورالعملی به شماره ۱۰۰۰/۱۰۴۲۸ رسما کارگران مشاغل غیردائم، فصلی و پروژه‌ای که پس از اتمام کار یا پروژه، بیکار می‌شوند را شمول دریافت مقرری بیمه بیکاری خارج کرد.
بر اساس بند ۷ دستورالعمل مذکور، «کارکنان شاغل در کارهای با ماهیت غیردائمی مانند طرح‌ها، پروژه‌ها و پیمان‌ها، فعالیت‌های ساختمانی و عمرانی و ... صرفا در صورتی که بر اساس رأی مراجع حل اختلاف در اثنای کار و فعالیتی که بابت آن استخدام شده‌اند اخراج شده باشند مشمول استفاده مقرری بیمه بیکاری خواهند بود.»
طبق این بند، کارگران مشاغل غیردائم و پروژه ای مانند سدسازی، راهسازی و غیره که بعد از یک بازه زمانی به سرانجام می‌رسند، پس از پایان پروژه نمی توانند بیمه بیکاری بگیرند.
اما پس از شکایت شاکیان به دیوان عدالت اداری در خصوص استنکاف تامین اجتماعی از پرداخت مقرری بیمه بیکاری به این گروه از کارگران، دیوان عدالت اداری با رد این شکایت اعلام کرد: بر اساس ماده ۲ قانون بیمه بیکاری، بیکار فرد بیمه شده ای است که «بدون میل و اراده خود» از کار بیکار شود. بنابر توجیه دیوان عدالت اداری کارگران مشاغل فصلی و غیر مستمر به دلیل اینکه در زمان آغاز به کار به زمان پایان پروژه و اتمام کار خود آگاهند بنابراین بیکاری آنها «بدون میل و اراده» تلقی نمی شود و نمی توانند از مقرری بیمه بیکاری استفاده کنند.
بر این اساس «کارگران فصلی» و «شاغل در مشاغیر غیر دائم» صرفا در شرایطی می توانند از مزایای قانون بیمه بیکاری و دریافت مقرری بیمه بیکاری بهره‌مند شوند که در حین کار اخراج و بیکار شوند که فقط در این صورت بیکاری آنها «بدون میل و اراده» تلقی می شود.
«ابهامات» محرومیت کارگران فصلی و غیردائم از مزایای بیمه بیکاری
چند نکته برای خروج این کارگران از شمول دریافت مقرری بیمه بیکاری مطرح است. نخست: در حالی کارگران فصلی و مشاغل غیرمستمر از دریافت مقرری بیمه بیکاری محرومند، که طبق قانون بیمه بیکاری تمام کارگران مشمول قانون کار و قانون تامین اجتماعی به شرط پرداخت سهم ۳ درصد صندوق بیمه بیکاری، می تواند از مزایای قانون بیمه بیکاری بهره مند شود.
با این حال، این کارگران با وجود پرداخت سهم ۳ درصد صندوق بیمه بیکاری از سوی کارفرمایانشان اما از مزایای این قانون بی بهره اند.
دوم: از سوی دیگر بر اساس تفسیر دیوان عدالت اداری به استناد ماده دو قانون بیمه بیکاری، کارگرانی می توانند از این مزایا استفاده کنند که «بدون میل و اراده خود» بیکار شوند و کارگری که می داند در یک تاریخی اشتغال وی در آن کار به پایان می رسد، پس مشمول دریافت بیمه بیکاری نیست. در این خصوص نکته مورد اختلاف نظر بین وزارت کار و دیوان عدالت این است که بنا به تفسیر وزارت کار، کارگران فصلی و غیرمستمر هر چند می دانند در یک تاریخی پروژه به اتمام می رسد اما بیکاری آنها همچنان «بدون میل و اراده» آنها است و از سر ناچار که پروژه به پایان رسیده بیکار می شوند.
سوم: اگر قرار است این کارگران از شمول پرداخت بیمه بیکاری محروم شوند چرا سهم ۳ درصدی صندوق بیمه بیکاری از سوی کارفرمایان این کارگران دریافت می شود تا برای پرداخت بیمه بیکاری به سایر کارگران هزینه شود؟
بر اساس این گزارش، قطعا خروج کارگران مشاغل فصلی و غیرمستمر تحت پوشش قوانین کار و تامین اجتماعی از شمول یک قانون حمایتی منطقی به نظر نمی رسد. در عین حال وزارت کار نیز به عنوان سیاستگذار در امور مربوط به تنظیم روابط کار با پرداخت بیمه بیکاری به این نوع کارگران موافق است. در این شرایط باید زمینه پرداخت بیمه بیکاری به این گروه از کارگران نیز فراهم شود.
انتهای پیام/
