اتاق خبر: در برهه ای که بحران های سیاسی و امنیتی خاورمیانه را بیش از پیش در بی ثباتی فزاینده ای فروغلطانیده است به نظر می رسد اقتصاد خواهد توانست یک فاکتور تحدید کننده تنش های سیاسی و یا دست کم یک مانع در برابر گسترش روزافزون آن در میان تعدادی از این کشورها باشد. شاهد بارز آن را در روابط ایران و ترکیه به خوبی می توان مشاهده کرد دو کشوری که از نظر سیاست های منطقه ای در مناطق مختلف خاورمیانه طی سالیان اخیر رقبایی جدی به شمار رفته اند و در پرونده کشورهایی نظیر عراق و سوریه عملاً در مقابل هم قرار دارند اما در حوزه اقتصادی روابط و وابستگی های متقابل آنها باعث شده است تا همچنان فضای تعامل سیاسی بین طرفین باز مانده و در عرصه اقتصادی هم بخواهند در یک استراتژی مشترک برد –برد به پیش روند. حتی در سفرهای متقابل روسای جمهور و دولتهای دو کشور به آنکارا و تهران، نیز طرفین به رغم برخی کدورت های سیاسی از لزوم افزایش تعاملات و تبادلات سیاسی تا چشم اندازی 30 میلیارد دلاری در سال صحبت کرده اند.
می توان گفت چنین الگویی را می شود برای روابط سخت و پیچیده و سرد دیگر در خاورمیانه در نظر گرفت. به نظر می رسد تغییرات مقامات مختلف در وزارتخارجه هم از یکسو در راستای استقرار نوعی نگاه تازه در قبل بحرانها و مسائل منطقه ای باشد و از سوی دیگر زمینه سازی باشد برای بهره جستن از پتانسیل های مختلف ،از جمله اقتصاد، برای تنش زدایی منطقه ای و کاستن از سطح بحران ها. به مانند قرارداد چابهار که سبب ساز روابطی استراتژیک میان تهران، دهلی و کابل شده است.
قرارداد چابهار که به نوعی متشکل از مثلث ایران، هند و افغانستان است، خواهند توانست زمینه ساز خروج کابل از انزوای جغرافیایی، ایجاد ثبات و بهبود وضعیت اقتصادی اش در یک برهه میان مدت (10 ساله) شود امری که اگر به ووع بپیوندد نه تنها باعث ارتقای امنیت و ثبات در افغانستان، بلکه در کل منطقه خواهد شد و ایران و هند نیز از آن بهره مند می شوند.
لذا چنین تجربه ها و ارتباطات منطقه ای می تواند به عنوان یک الگو در دیگر مناطق پیرامونی ایران و نیز مناطقی که حوزه نفوذ سنتی –فرهنگی کشور محسوب شوند به عنوان الگوهای کارساز و زیربنایی بکار گرفته شود، لذا بی شک نقش دیپلماسی در خارج کردن کشور از رکود و بحران اقتصادی می تواند کاملاً محوری و کارساز شود.
اردشیر پشنگ عضو هیات تحریریه اتاق خبر
