نقش و اهمیت صنایع دستی به‌عنوان هنری اصیل، صنعتی مستقل و بومی با جنبه‌های موثر کاربردی بر تمام هنرمندان و صنعتگران واضح و آشکار است. نکته مهم و قابل توجه آن است که حتی اگر همه تاثیر مثبت اقتصادی صنایع دستی را کنار بگذاریم، این هنر ملی ایران به‌واسطه بازتاب ذوق سرشار، اندیشه خلاق و هنرمندان پرمایه اما بی‌ادعا باید به‌صورت جدی و برنامه‌ریزی شده مورد حمایت قرار گیرد.
اخباری که این روزها از صادرات بالای صنایع‌دستی به گوش می‌رسد را می‌توان جزو خبرهایی امیدوارکننده در حوزه صنایع‌دستی دانست و در این میان باور کرد که صنایع‌دستی در این مدت رشد مناسبی داشته و توانسته است پس از سال‌ها هنر دست هنرمندان ایرانی را به جهانیان معرفی کند اما تمام این موارد نمی‌تواند ذهن ما را از مشکلاتی که صنایع‌دستی با آن روبه‌روست و روز‌به‌روز هم وسیع‌تر می‌شود دور کند.مشکلات زیادی که این روزها نقل زبان هنرمندان صنایع‌دستی است، از نبود حمایت و پشتیبانی تا سختی کار، دستمزد پایین، نبود بازار فروش مناسب و شبکه توزیع منسجمی که بتواند هدایتگر این اجناس به بازار فروش باشد حکایت دارد.
شبکه توزیع موضوعی است که اعتراض بسیاری از صنعتگران را به همراه داشته است چرا که آنها معتقدند تا شبکه توزیع در کشور نداشته باشیم نمی‌توانیم بازار فروشی موفق را تجربه کنیم. باید این موضوع را دانست که صنایع‌دستی بدون تفکر رشد نمی‌کند چرا که نوع محصول به‌گونه‌ای است که تا شناخت کانال‌های توزیع، نحوه معرفی، کاربرد تاریخ و پیشینه برای مخاطب تعریف نشود هیچ اتفاقی نخواهد افتاد.
پشتوانه‌ای وجود ندارد
یک فعال صنایع دستی در این‌باره به خبرنگار «گسترش‌صنعت» گفت: تنها صنایع دستی نیست که نیازمند شبکه توزیع است بلکه هر کالایی برای رسیدن به مصرف‌کننده نیازمند این سامانه است اما متاسفانه با وجود اینکه صدها نوع صنایعبه دست صنعتگران ایرانی ساخته می‌شود اما هیچ پشتوانه‌ای برای فروش این کالای با کیفیت و متنوع وجود ندارد.
احمدرضا مقصودی افزود: از زمانی‌که شرکت سهامی بازرگانی ایران در سال ۸۴ منحل شد و سازمان صنایع‌دستی در زیرمجموعه وزارت صنایع جای گرفت شبکه توزیع به‌طور کامل برچیده شد. تا آنجایی که من باخبرم در حال‌حاضر با اینکه اتحادیه سراسری کشور و جامعه هنرمندان صنایع‌دستی نامه‌نگاری‌های زیادی را با مسوولان میراث فرهنگی و صنایع‌دستی انجام داده اما پاسخی دریافت نکرده‌اند.
وی با بیان اینکه برخی از رشته‌های صنایع دستی در کشور ما در حال نابودی است و متاسفانه نسل جوان آنچنان که باید و شاید برای صنایع‌دستی ارزش قائل نیست، تصریح کرد: دلیل مهم این بی‌اعتنایی را می‌توان در ناشناخته بودن محصولات صنایع دستی دانست چرا که وقتی شبکه توزیع در کشور برای صنایع دستی وجود نداشته باشد و در سراسر کشور به‌طور مناسب و اصولی پخش نمی‌شود چطور می‌توان از آنها انتظار داشت سبدبافی ساوه را بشناسد یا سفالگری و کوزه‌گری جویبار را به چشم خریدار نگاه کند.
مقصودی افزود: این موضوع در حالی است که اکنون صنایع‌دستی در برخی از رشته‌ها همچنان به صورت بومی و با‌کیفیت و تنوع قابل توجهی تولید می‌شود، اما همین محصول سنتی به‌دلیل نبود شبکه توزیع ناچار است برای عرضه کالا به افزایش قیمت روی آورد تا بخشی از هزینه‌اش را تامین کند و این دلیلی دیگر بر تمایل نداشتن به خرید کالا و هنر سنتی ایران زمین است.
این صنعتگر با تاکید به اینکه ایجاد بازارچه‌ها و نمایشگاه‌هایی که بدون برنامه‌ریزی مدون و منسجمی برپا می‌شود تنها مانند یک مسکن موقتی بر این زخم کهنه عمل می‌کند، اضافه کرد: در بسیاری مواقع بازارچه‌های صنایع‌دستی در برخی نقاط شلوغ و پرازدحام از جمله مترو برگزار می‌شود و بدون بهره‌برداری و فروش قابل توجه به سرعت جمع می‌شود که این نشان‌دهنده آموزش ندادن، مهارت‌های کار نشده بازار صنایع‌دستی و ناشناخته بودن شبکه‌های توزیع صنایع دستی است.
وی تاکید کرد: به‌دلیل تعریف درست نداشتن از صنایع‌دستی بازار این صنعت محدود نگه داشته شده است چرا که تا ارزش صنایع‌دستی منتقل نشود خرید و فروشی هم اتفاق نمی‌افتد. همچنین شبکه توزیع مساله‌ای حیاتی در صنایع‌دستی به‌شمار می‌رود، چرا که این شبکه چرخه عرضه و تقاضای صنایع دستی را افزایش می‌دهد و باعث کاهش قیمت اجناس صنایع‌دستی و میزان شناخت جامعه از این هنرـ صنعت خواهد شد.
انتهای پیام
منبع : گسترش صنعت
کد خبر:
2318
تاریخ انتشار: 11 مرداد 1390 - 11:01
نقش و اهمیت صنایع دستی به‌عنوان هنری اصیل، صنعتی مستقل و بومی با جنبه‌های موثر کاربردی بر تمام هنرمندان و صنعتگران واضح و آشکار است. نکته مهم و قابل توجه آن است که حتی اگر همه تاثیر مثبت اقتصادی صنایع دستی را کنار بگذاریم، این هنر ملی ایران به‌واسطه بازتاب ذوق سرشار، اندیشه خلاق و هنرمندان پرمایه اما بی‌ادعا باید به‌صورت جدی و برنامه‌ریزی شده مورد حمایت قرار گیرد.
اخباری که این روزها از صادرات بالای صنایع‌دستی به گوش می‌رسد را می‌توان جزو خبرهایی امیدوارکننده در حوزه صنایع‌دستی دانست و در این میان باور کرد که صنایع‌دستی در این مدت رشد مناسبی داشته و توانسته است پس از سال‌ها هنر دست هنرمندان ایرانی را به جهانیان معرفی کند اما تمام این موارد نمی‌تواند ذهن ما را از مشکلاتی که صنایع‌دستی با آن روبه‌روست و روز‌به‌روز هم وسیع‌تر می‌شود دور کند.مشکلات زیادی که این روزها نقل زبان هنرمندان صنایع‌دستی است، از نبود حمایت و پشتیبانی تا سختی کار، دستمزد پایین، نبود بازار فروش مناسب و شبکه توزیع منسجمی که بتواند هدایتگر این اجناس به بازار فروش باشد حکایت دارد.
شبکه توزیع موضوعی است که اعتراض بسیاری از صنعتگران را به همراه داشته است چرا که آنها معتقدند تا شبکه توزیع در کشور نداشته باشیم نمی‌توانیم بازار فروشی موفق را تجربه کنیم. باید این موضوع را دانست که صنایع‌دستی بدون تفکر رشد نمی‌کند چرا که نوع محصول به‌گونه‌ای است که تا شناخت کانال‌های توزیع، نحوه معرفی، کاربرد تاریخ و پیشینه برای مخاطب تعریف نشود هیچ اتفاقی نخواهد افتاد.
پشتوانه‌ای وجود ندارد
یک فعال صنایع دستی در این‌باره به خبرنگار «گسترش‌صنعت» گفت: تنها صنایع دستی نیست که نیازمند شبکه توزیع است بلکه هر کالایی برای رسیدن به مصرف‌کننده نیازمند این سامانه است اما متاسفانه با وجود اینکه صدها نوع صنایعبه دست صنعتگران ایرانی ساخته می‌شود اما هیچ پشتوانه‌ای برای فروش این کالای با کیفیت و متنوع وجود ندارد.
احمدرضا مقصودی افزود: از زمانی‌که شرکت سهامی بازرگانی ایران در سال ۸۴ منحل شد و سازمان صنایع‌دستی در زیرمجموعه وزارت صنایع جای گرفت شبکه توزیع به‌طور کامل برچیده شد. تا آنجایی که من باخبرم در حال‌حاضر با اینکه اتحادیه سراسری کشور و جامعه هنرمندان صنایع‌دستی نامه‌نگاری‌های زیادی را با مسوولان میراث فرهنگی و صنایع‌دستی انجام داده اما پاسخی دریافت نکرده‌اند.
وی با بیان اینکه برخی از رشته‌های صنایع دستی در کشور ما در حال نابودی است و متاسفانه نسل جوان آنچنان که باید و شاید برای صنایع‌دستی ارزش قائل نیست، تصریح کرد: دلیل مهم این بی‌اعتنایی را می‌توان در ناشناخته بودن محصولات صنایع دستی دانست چرا که وقتی شبکه توزیع در کشور برای صنایع دستی وجود نداشته باشد و در سراسر کشور به‌طور مناسب و اصولی پخش نمی‌شود چطور می‌توان از آنها انتظار داشت سبدبافی ساوه را بشناسد یا سفالگری و کوزه‌گری جویبار را به چشم خریدار نگاه کند.
مقصودی افزود: این موضوع در حالی است که اکنون صنایع‌دستی در برخی از رشته‌ها همچنان به صورت بومی و با‌کیفیت و تنوع قابل توجهی تولید می‌شود، اما همین محصول سنتی به‌دلیل نبود شبکه توزیع ناچار است برای عرضه کالا به افزایش قیمت روی آورد تا بخشی از هزینه‌اش را تامین کند و این دلیلی دیگر بر تمایل نداشتن به خرید کالا و هنر سنتی ایران زمین است.
این صنعتگر با تاکید به اینکه ایجاد بازارچه‌ها و نمایشگاه‌هایی که بدون برنامه‌ریزی مدون و منسجمی برپا می‌شود تنها مانند یک مسکن موقتی بر این زخم کهنه عمل می‌کند، اضافه کرد: در بسیاری مواقع بازارچه‌های صنایع‌دستی در برخی نقاط شلوغ و پرازدحام از جمله مترو برگزار می‌شود و بدون بهره‌برداری و فروش قابل توجه به سرعت جمع می‌شود که این نشان‌دهنده آموزش ندادن، مهارت‌های کار نشده بازار صنایع‌دستی و ناشناخته بودن شبکه‌های توزیع صنایع دستی است.
وی تاکید کرد: به‌دلیل تعریف درست نداشتن از صنایع‌دستی بازار این صنعت محدود نگه داشته شده است چرا که تا ارزش صنایع‌دستی منتقل نشود خرید و فروشی هم اتفاق نمی‌افتد. همچنین شبکه توزیع مساله‌ای حیاتی در صنایع‌دستی به‌شمار می‌رود، چرا که این شبکه چرخه عرضه و تقاضای صنایع دستی را افزایش می‌دهد و باعث کاهش قیمت اجناس صنایع‌دستی و میزان شناخت جامعه از این هنرـ صنعت خواهد شد.
انتهای پیام
منبع : گسترش صنعت
کلید واژه ها :
