اتاق نیوز- در دوره هشتم اتاق های بازرگانی شاهد حضور چهره های جدیدی در اتاق بازرگانی تهران هستیم. یکی از مهمترین این چهره ها مهدی جهانگیری است. تا قبل از این وی بیشتر به واسطه فعالیت در بخش گردشگری و بانکی کشور به ویژه بانک گردشگری مطرح بود اما اکنون در اولین دوره حضور خود در اتاق بازرگانی وی در کنار چهره ای قدیمی همچون علامیرمحمد صادقی بر کرسی نایب رئیسی اتاق بازرگانی تهران، تکیه زده است. به همین مناسبت گفت و گویی با وی درباره وضعیت امروز اتاق بازرگانی ترتیب دادیم.
چطور شد که به فکر حضور در عرصه اتاق افتادید؟
صادقانه باید بگویم در برابر اصرار دوستان تسلیم شدم. من شخصا نسبت به شرایط اقتصادی امروز مملکت حساس بودم و احساس می کنم شرایط اقتصادی امروز کشور یک تفاوت اصولی و جدی با دوره های گذشته دارد و آن رویکرد بین المللی و ارتباط با سایر کشورها در دوران پس از تحریم است. ایران کشوری با ظرفیت و مزیت های مختلف و متعدد است و کسی که بتواند واقعا نقاط قوت و ضعف کشور را بشناسد خیلی خوب می تواند در عرصه اجرا اثرگذار باشد. تحلیل من نسبت به اقتصاد ایران در آینده این است که این ظرفیت در صورت اجرایی شدن یک همگرایی و یک جهش جدی در انتظارش است. در این میان اتاق بازرگانی می تواند نقش مرکز ثقل این اتفاق را داشته باشد و اثرگذار باشد. با این رویکرد دیدم می توانم اگر شرایط برای حضورم فراهم شود در این برهه اثر گذار باشم و بخش خصوصی هم بزرگوارانه به من اعتماد کرد و به من رای داد.
چرا ائتلاف فردا؟ گروه های مختلفی وجود داشتند که شما با آنها ارتباط دوستانه ای داشتید، علت حضور در ائتلاف فردا چه بود؟
من چند رویکرد در اتاق بازرگانی داشتم و در صحبت هام و مصاحبه هایم به این موضوع اشاره کردم. من واقعا معتقدم جریان بخش خصوصی باید خود را با حکومت تنظیم کند، نه با جریانات سیاسی. اگر با جریانات سیاسی تنظیم انجام گرفت به بخش خصوصی ظلم می شود. باید تشکل های بخش خصوصی و فعالان بخش خصوصی در راستای حکومت و نظام حرکت کنند. تشکل سیاسی با رویکرد سیاسی به شاکله بخش خصوصی آسیب می زند. دوم من قائل به افراط و تفریط در جریانات کشور نیستم. در جمع موجود رویکرد این است که ائتلاف برای فردا افرادی هستند که نگاه ملی دارند، کارنامه موفق در دوران تحریم داشتند، افرادی با قدرت تأثیرگذاری در اتاق هستند و به طور نسبی نمایندگان از تشکل های مختلف هستند. مهمترین ویژگی این است که فارغ از جریانات سیاسی هستند. ممکن است افرادی عقاید سیاسی خودشان را داشته باشند که قابل احترام است ولی در ائتلاف برای فردا مطلقا اعتقاد سیاسی نداریم که اگر در دامن جریان سیاسی بیافتد مطمئنا آسیب می بینند.
موضع شما اگر ائتلاف برای فردا سیاسی شود چیست؟
طبیعتا برخی موضع شخصی خواهند داشت. بعضی هم نگاه تیمی می کنند. عقلای جمع موجود ائتلاف برای فردا هم قول هستند و اگر شخصی بخواهد این ائتلاف را به سمت جریان یا تشکل خاصی ببرد آن شخص حذف خواهد شد و ائتلاف برای فردا با نگاه آرمانی حفظ خواهد شد.
آیا خطر تک صدایی در اتاقی که 35 صندلی در اختیار شماست وجود ندارد؟
تک صدایی به معنای این که در تصمیمات فرد خاصی تصمیم بگیرد خیر. چرا که بیشترین بحث های کارشناسی را درون خود داریم و کسی از بیرون، ما را ببیند تعجب می کند که چگونه با یکدیگر کار می کنیم. این که یک نفر متکلم وحده باشد و بقیه سرباز باشند که با دست فرمانده که بالا یا پایین می رود تصمیم بگیرد ، اصلا وجود ندارد. ما در درون خود فضایی بسیار چالشی داریم و برای بعضی موضوعات به جد موافقت و مخالفت می شود و در نهایت جمع بندی می شود. ما به نگاه تیمی اعتقاد داریم. موضوعی که به جمع بندی اکثریت مطلق یا نسبی رسید مورد همدلی است. اینگونه نیست که کسی تصمیم بگیرد و بقیه قبول کنند. این نگاه یک برخورد تشکیلاتی و حرفه ای است. اما به هر حال شرایط موجود، آثاری هم ممکن است داشته باشد. اگر جایی غرور دست دهد و منیت خواهی غالب شود، احساس شود که اتاق اکثریت در اختیار گروه است پس می شود هر تصمیم غیرکارشناسی را گرفت. اگر این موضوع رخ دهد آغاز شکست است و اصولا این موضوع می تواند یک تهدید محسوب شود. باید همه بحث ها همفکری و با کار کارشناسی باشد. نگاه مخالفین و غیرتیمی ها باید دیده شود. وقتی به اتاق می آییم دیگر ائتلاف برای فردا نباشیم بلکه 40 نفر در اتاق هستیم و 40 منتخب بخش خصوصی حضور دارند. همه در اتاق یکسان هستند و جایگاه یکسانی دارند. در این فضا دیگر نباید بحث ائتلاف برای فردا باشد بلکه یک تیم 40 نفره بخش خصوصی است. موضوع جلسات ائتلاف برای فردا که گفتم فارغ از جلسات هیأت نمایندگان است. ائتلاف برای فردا یک موج نیست که در جریان انتخابات شکل بگیرد و فراموش شود بلکه یک فکر و برنامه ریزی است.
هر گروهی محوری دارد، محوری که ائتلاف فردا را دور هم جمع کرد چه بود؟
محور ائتلاف برای فردا با حفظ احترام به سایر گروه ها که افراد محترمی هستند ، اعتدال است. مشی ما تندروی نبوده و نیست. محور دوم اخلاق گرایی است. ما به دنبال حذف مخالف خودمان از راه بی اخلاقی نیستیم و این موضوع در دستور کار ما نخواهد بود. اخلاق مهمترین پارامتر تیم ما بود. نه این که سایر گروه ها اخلاق مدار نبودند بلکه ما برای اخلاق مداری تیم خود برنامه داشتیم. حتی اجازه نمی دادیم کسی از گروه ما مسیر خطا برود. برنامه ای که ما ارائه کردیم به آن متعهد هستیم. اعتقاد ما این است که باید برنامه خود را اجرایی کنیم. اگر این برنامه را نتوانیم اجرایی کنیم 4 سال آینده باید پاسخگوی جدی باشیم.
مهمترین نقص اتاق در 4 سال گذشته چه بود؟
اتاق نقاط مثبت و در عین حال نقاط ضعفی هم داشته است. یک چالش جدی دوره قبل تلاش برای اثبات حقانیت خود بود. این چالش اساسی بخش خصوصی بود که نیاز داشت خود را به دولت قبل ثابت کند. شاید در شاکله دولت، آن نگاه جدی نسبت به بخش خصوصی نبود و در خیلی از برنامه ها هم این موضوع دیده شد. احساس من این است که ما در این دولت این نقص را نداریم و در دولت تدبیر و امید نیازی به اثبات حقانیت و جایگاه بخش خصوصی نداریم. موضوع دیگر این که در 8 سال گذشته با یک مشکل فضای بین المللی روبرو بودیم. در تنگناها کار کردن خیلی سخت است و نمی شود گفت اتاق گذشته یا بخش خصوصی بد عمل کرد. هنر آنها این بود که در آن شرایط سخت یک حداقل هایی یا به تعبیری یک توفیقاتی داشته باشند. شاید این توفیقات مورد قبول من و بخش خصوصی نباشد ولی باید ظرف و مظروف را با هم دید. اگر ما در فضای پیش روی 4 سال آینده توفیقات بزرگی داشته باشیم، بخشی به خاطر فکر و تلاش جمع است و بخش مهمی به خاطر فضای بین المللی است و فضای بین المللی اجازه یک کسب و کار خوب را به ما می دهد. بخش تحریم ها مشکلات جدی ایجاد کرده بود و اعتقاد به شاکله بخش خصوصی دغدغه مهمی بود. مثلا برای اجرایی شدن اصل 44 مشکل بسیار جدی بود و مقام معظم رهبری هم راجع به آن ورود کرد. ما همچنان راجع به این که بتوانیم دیدگاه لایه های میانی دولت را راجع به بخش خصوصی تغییر دهیم چالش داریم. در مجموع عملکرد دوستان دوره های گذشته قابل دفاع است و این که آنها بد عمل کردند و ما خیلی خوب قرار باشد عمل کنیم، نیست.
برنامه شما به عنوان نایب رئیس اتاق تهران چیست؟
این نظر لطف دوستان بود که اصرار داشتند من به عنوان عضو هیأت رئیسه بیایم و امیدوارم بتوانم اثرگذار باشم. مهمترین مسئله این است که برخی از امور تبدیل به سنت در اتاق بازرگانی شده است، که بخشی از آنها باید عوض شود. نقش نمایندگان غیر هیأت رئیسه باید پررنگ شود. اگر از 60 نفر 5 نفر عضو هیأت رئیسه هستند باید نقش 55 نفر دیگر در کمیسیون ها پررنگ تر شود. با توجه به فضای کشور باید کمیسیون ها نقش تاثیرگذاری پیدا کنند و شاهد خروجی های اثر بخش باشیم. قطعا دارای یک برنامه اجرایی برای رسیدن به شاخص قابل سنجش عملکرد خودمان باشیم. باید خودمان را رصد کنیم که کجا بودیم و به چه جایی خواهیم رسید. معتقدم نقش آقای خوانساری به عنوان رئیس اتاق خیلی می تواند موثر باشد. در جریان ائتلاف برای فردا خوانساری رئیس گروه بود و اکنون هم رئیس اتاق است پس می تواند بسیار خوب مدیریت اتاق را ساماندهی کند.
من چند اسم می گویم و شما لطفا نظر خود را درباره این اسامی بیان کنید:
علینقی خاموشی: آقای خاموشی چهره ای سابقه دار در اتاق است که بیست و چند سال حضور داشته است. در اتاق باید حرمت پیشکسوتان را نگه داشت تا زمانی که پیشکسوت می شویم شأن ما حفظ شود.
یحیی آل اسحاق: مرد اخلاق، متشرع و دوست داشتنی
محمدرضا بهزادیان: خدمتشان کم رسیده ام
ابراهیم جمیلی: در انتخابات چند جلسه خدمت ایشان بودم و نسبت به من بسیار ابراز محبت داشتند
پدرام سلطانی: مدیری با برنامه و توانمند. تئوریسینی خوب و تأثیرگذار در ائتلاف فردا
احمد پورفلاح: نشان داد که به راحتی می تواند تصمیم بگیرد و برنامه دارد. جزو چهره های موفق در برنامه های اجتماعی.
محسن جلال پور: کرمانی دوست داشتنی؛ (کرمان دل آدم است و ما اهل دلیم) آقا محسن از دوستان بسیار خوب ما است و از خانواده ای اصیل که خانوادگی با آنها رفت و آمد داریم و بسیار در کارهای خیر دست دارند.
برنامه ائتلاف برای فردا در اتاق ایران چیست؟
قطعا نقش تهران و تشکل ها و گروه تهران می تواند بسیار اثرگذار باشد. در اتاق ایران باید یک هم افزایی استفاده شود تا هم از ظرفیت تهران و هم از ظرفیت استان ها استفاده شود. باید نگاه تهرانی شهرستانی حذف شود، اگر می خواهیم به آن ظرفیت ها برسیم باید این اتفاق رخ دهد. نگاه تصرف گونه می تواند یک فضای رقابتی که خروجی مثبتی ندارد را به همراه داشته باشد. بزرگان جمع و پیشکسوتان باید به یک نقطه اتحاد و فصل مشترک برسند و اتاق ایران می تواند موتور محرکه اقتصاد کشور باشد. اتاق ایران می تواند اتاقی حرفه ای باشد با فضایی که برای آن ترسیم شد. این تأثیرگذاری با تبدیل یک فضای هم افزایی ممکن است. مهم نیست که چه کسی چه سمتی می گیرد بلکه مهم نقطه اتحاد است تا تجربه حرفه ای اتاق تهران را در اتاق ایران و شهرستان ها استفاده کنیم. باید توانمندی استان ها دیده شود و یک هیأت رئیسه قوی داشته باشیم.
